بازيگري از آن دسته كارهايي است كه كمتر جواني است
كه در اين سرزمين به آن علاقه‌مند نباشد. دنياي پر زرق و برقي كه از زندگي
هنرپيشه‌هاي خارجي در فضاهاي اطلاعاتي در دسترس مخاطبان قرار مي‌گيرد،
بهانه‌اي است تا بسياري از جوانان سوداي بازيگري را در سر بپرورانند. هر
چند اين دنياي پررنگ و لعاب در جامعه ما قدري با مشابه خارجي‌اش تفاوت دارد
اما به اندازه كافي جذابيت دارد كه بسياري به بازيگري علاقه نشان بدهند.
عكس روي جلد نشريات، احترام و توجه اجتماعي، زندگي در تخت عاج و از همه
مهم‌تر دستمزدهاي آنچناني با حداقل زحمت، از دلايلي است كه عمده
علاقه‌مندان را به دنياي بازيگري جذب مي‌كند. اگر معدودي از اين جماعت را
كه استعداد و پشتكار كافي دارند، از مجموع آنها كنار بگذاريم، خواهيم ديد
عمده افرادي كه مجذوب بازيگري هستند، «علاقه» را تنها فاكتور مهم در ادامه
مسير خود معرفي مي‌كنند. حال آن كه بازيگري جدا از علاقه به جسم و روح
سالم، چهره مناسب و توانايي بدني نيز نياز دارد و از سوي ديگر دانش، تجربه،
سختكوشي و تحمل مصايب را نيز نياز دارد.
در سينما و تلويزيون چند راه
مناسب براي كساني كه ويژگي‌هاي گفته شده را داشته باشند، ‌هست كه در اينجا
مختصراً به آنها اشاره مي‌كنيم.
دانشكده‌هاي هنري - در
نظر اكثر بازيگراني كه مشغول كار هستند، ورود از طريق دانشگاه، مهم‌ترين
فاكتور است. براي اين منظور مي‌توان با شركت در كنكور دانشگاه در رشته هنر
آزمون داد و با انتخاب رشته بازيگري، وارد دانشگاه شد و در طول تحصيل يا پس
از آن به بازيگري پرداخت.هر چند مي‌توان به رشته سينما، كارگرداني تئاتر،
نمايش عروسكي و... هم وارد و در كنار تحصيل در اين رشته‌ها،بتدريج وارد كار
بازيگري شد.
آموزشگاه‌هاي بازيگري- اين روزها
آموزشگاه‌هاي بازيگري زيادي در تهران و حتي شهرستان‌ها فعاليت مي‌كنند كه
به جرأت مي‌توان درصد زيادي از اين آموزشگاه‌ها را غيرعلمي و غيرموفق
ارزيابي كرد. از ميان ده‌ها آموزشگاه موجود به كارگاه آزاد بازيگري
سيمافيلم زير نظر امين تارخ يا آموزشگاه حميد سمندريان به عنوان نمونه‌هاي
موفق مي‌توان اشاره كرد كه تعداد زيادي از بازيگران سينما و تلويزيون از
آنجا معرفي شده‌اند. بازيگراني مثل ترانه عليدوستي، مهتاب كرامتي، حبيب
رضايي، رامين راستاد و... از اين آموزشگاه‌ها خارج شده‌اند. بد نيست بدانيد
اين چهره‌ها دو- سه نفر از مثلاً 100 نفر عضو اين آموزشگاه‌ها بوده‌اند.
ثبت‌نام در اين دوره‌ها با پرداخت رقم‌هاي چند صد هزار توماني براي يك يا
دو ترم 4 ماهه امكان‌پذير است و شانس و توانايي، نقش بسيار مهمي در معرفي
بازيگر دارد.


ورود از طريق تئاتر-
معمولاً بهترين بازيگران سينما و تلويزيون از تئاتر آمده‌اند. تئاتر به
واسطه نظم و حال و هوايي كه دارد، تنها علاقه‌مندان سختكوش، كم‌توقع و
مقاوم در برابر مصائب را در خود نگاه مي‌دارد و از آنها بازيگراني با حس،
توانايي بدني بالا، صداي مناسب و چهره منعطف مي‌سازد. كار در تئاتر را
مي‌توان در گروه‌هاي نمايشي مدارس، دانشگاه‌ها و حتي مساجد آغاز كرد و
بتدريج وارد گروه‌هاي حرفه‌اي‌تر شد.
جالب است كه بسياري از كارگردانان
سينما و تلويزيون كه خود از تئاتر شروع نكرده‌اند، به بازيگران تئاتري
اعتقاد خاصي دارند و براي انتخاب بازيگر، به تماشاي آثار نمايشي مي‌نشينند.

بازار مكاره جذب بازيگر- نگاهي به ستون آگهي‌هاي
نيازمندي‌هاي روزنامه‌ها نشان مي‌دهد كه برخي دفاتر نسبت به جذب بازيگر
فراخوان داده‌اند. بهتر است گول اين نوع آگهي‌ها را نخوريد چرا كه
آگهي‌دهندگان با دريافت چند عكس و حدود 10 هزار تومان پول نقد، ورقه‌اي را
براي ثبت اطلاعات علاقه‌مندان پر كرده و با وعده‌هاي واهي از علاقه‌مندان
در جهت منافع خود سودجويي مي‌كنند. كافي است يك حساب سرانگشتي كنيد تا
بدانيد با يك آگهي 12 هزار توماني و يك پرونده 200 توماني كه ضرب در مثلاً
10 نفر در هر روز مي‌شود، به يك رقم 100 هزار توماني و در طول ماه 5/2
ميليون توماني رسيد، رقمي كه براي آن 250 نفر زياد نيست اما براي آن دفاتر
مبلغ هنگفتي است. اگر كمي تيزهوشي به خرج بدهيد، خواهيد فهميد كه معمولاً
از اين علاقه‌مندان به عنوان سياهي لشكر و نقش‌هاي عبوري در سريال‌ها و حتي
آگهي‌هاي تلويزيوني (البته بدون دستمزد) استفاده مي‌شوند حال آن كه آن
دفاتر دستمزد اين معرفي از پروژه‌ها را دريافت كرده‌اند.
پول، پارتي، رابطه-
كسي نمي‌تواند منكر روابط عجيب و غريب در دنياي بازيگري شود. نگاهي به
تيتراژ فيلم‌ها و سريال‌هاي تلويزيوني حاكي از آن است كه بسياري از
بازيگران مطرح سينماي ايران به واسطه پدر، مادر، عمو، دايي، خاله، پسر خاله
و... وارد بازيگري شده‌‌اند و حالا هم در اين عرصه جولان مي‌دهند. هر چند
نمي‌توان منكر توانايي برخي از آنها شد اما اگر اين رابطه وجود نداشت، آنها
در همان مشاغلي مي‌ماندند كه قبلاً به آن اشتغال داشته‌اند. برخي از
پروژه‌هاي سينمايي هم از سرمايه‌گذاري افراد خارج از سينما استفاده مي‌كنند
و در عوض سرمايه‌گذاران يا آشنايان اين صاحبان سرمايه به پروژه معرفي  و
البته بيشتر آنها هنري در چنته ندارند و حتي در نقش‌هاي كوتاه هم به خوبي
ظاهر نمي‌شوند.
شانس، بخت، اقبال- خواندن مصاحبه برخي
از بازيگران، بيانگر اين واقعيت است كه آنها از روي شانس و براساس يك
تصادف به وادي بازيگري آمده‌اند؛ بازيگراني كه به خاطر چهره خاص‌شان مورد
توجه كارگردان‌ها قرار گرفته‌اند(مثل همایون ارشادی،بهرام
رادان،محمدرضاگلزار،مریم کاویانی و ...)اما براي بازيگر شدن نمي‌توان به
رؤيا پناه برد و آرزوي نشستن هماي سعادت بر شانه خود داشت.